Με μάτια που στοχεύουν σωστά,
κι ένα χαμόγελο απαλό,
φέρνει ο άνεμος τη βροχή ξανά,
με δώρα όμορφα, σιωπηλό.
Με κίτρινο φως στο κορμί,
και πλεξούδες παιδικές,
μια τρυφερότητα σφιχτή σαν τούβλο εκεί,
και γλύκα σαν ανανάς γευστικές.
Περιμένει σιωπηλή ένα γράμμα,
μια μνήμη να ξυπνήσει,
απ’ την αγνότητα εκείνου του δράματος,
ενός αγγέλου που είχε ζήσει.
Με θάρρος που χρώμα φορά,
το φύλλο πρασινίζει τη γη,
και με αγάπη ζωγραφίζει απαλά
την ακριβή στιγμή και την αυγή.
Τι όμορφο είναι να νοσταλγείς
μια καρδιά που έχει μοιραστεί,
στιγμές που δε θα πληγωθούν,
σε τόπους που η σιωπή αγαπά και ζει.
Jesús Hernando Camacho Mosquera.
No hay comentarios:
Publicar un comentario